زاد روز حضرت علی اکبر ـ علیه السلام ـ و روز جوان را شادباش می گوییم

جوانان سرمایه­های بزرگ هر کشورند. ماندگاری و پیشرفت جامعه به وجود آنان بسته است؛ البته جوانانی تربیت یافته و شایسته. گاه برخی می­پرسند: «چه کسی مسئول تربیت نسل جوان است؟».

 اگر مراد این باشدکه آنان را چه کسی تربیت خواهد کرد، پرسشی نادرست است؛ زیرا جوانی دوره تربیت پذیری نیست. چه کسی می­تواند انسانی که دوره کودکی و نوجوانی خود را گذرانده و اکنون به جوانی رسیده، تربیت کند. آدمی در این دوره از عمر، ویژگی­هایی می­یابد که زیر بار تربیت هیچ شخص و نهادی نخواهد رفت. احساس استقلال طلبی، گروه­گرایی، مطلوب گرایی و آرمان خواهی، جسوری و پر هیجانی، زیبایی و پرتوانی؛ همه از ویژگی­های جوانان است که هیچ یک بستر مناسبی برای تربیت فراهم نمی­آورد. جوانی دوره تربیت نیست؛ دوره گزینش است. جوان بر اساس تربیت و باورهای پیشینی خود، سخن یا مرامی را که به او پیشنهاد و عرضه می­­شود، می­پذیرد یا رد می­کند. پس اگر جوانی اثر پذیرفت، نمی­توان گفت که او تربیت شده است. تربیت، پرورش انسان است با آمیزه­ای از آداب و اخلاق؛ یعنی همانطور که جسم از نوزادی رشد می­کند، روح نیز باید همراه آن ببالد و صورت خود را بیابد. در جوان این مرحله به انجام رسیده است. پس اگر در این دوره، تحولی نیز در روح و جان جوان رخ دهد، نمی­توان برآن تربیت نام نهاد؛ بلکه این یک بازنگری و اصلاح در تربیت یافتگی خود است. حاصل این بازنگری مثبت پیراستن است یا آراستن دل و جان که به آن تزکیه وتحلیه می­گویند.

    به هر روی، مراد از چنین پرسشی: «مسئولیت تربیت نسل جوان به که سپرده شده است؟» باید این باشدکه چه کسانی مسئولیت دارند، نسلی از جوانان تربیت شده و شایسته بسازند و تحویل جامعه دهند. در پاسخ، هر خردمندی، بی آن که در پی ادله نقلی باشد، به روشنی در­می­یابد که تربیت دو طرف اساسی دارد؛ یکی مربی(تربیت کننده) و دیگری متربَی(تربیت شونده). او می­بیند این هردو، به طور طبیعی در جایی جمع­اند که خانه و خانواده نام دارد.آن جاست که نخستین مرحله پیدایی بنی بشر در هستی به انجام می­رسد. همزمان از همان جاست که نخست مرحله تربیتش، خواسته یا ناخواسته، آغاز می­شود. از آن جا که آدمی آمیزه­ای است از جسم و جان، همان پدر و مادری که در تغذیه، نگهداری و رشد جسم فرزندشان می­کوشند و آن را می­پرورند، ناگزیر هم آنانند که روح او را می­پرورانند. خانه بهترین بستر تربیت و پدر و مادر و پس از آنان دیگر اعضای خانواده، مهم­ترین و اثرگذارترین مربیان آدمی­اند که هیچ جایگزینی برای آن یافت نمی­شود. پس اگر نهادی بخواهد در این زمینه،کاری درخورکند،آن حمایت از نهاد خانواده است تا وظیفه اصلی خود، یعنی تربیت جوانان شایسته را به شایستگی به انجام برساند. دیگر وظیفه نهادهای پیوسته این حوزه، نگاهبانی جوانان از آسیب­های گوناگون است. گمان نمی­رود مسئول خردمندی یافت شود که نداند شادابی و پویایی مردمان هر سرزمین به وجود جوانان بازبسته است و برای حفظ آنان نیز هیچ کاری کارآمد­تر از حمایت و یاری جوانان در امر ازدواج و تشکیل کانون مهم خانواده نیست.

                                                                                                 نویسنده: جدیدی