در صفحه کلید رایانه، کلیدی هست به نام دلیت که هر گاه روی فایلی کلیک کرده، این دکمه را فشار دهیم، آن فایل به سطل زباله منتقل می­شود. دلیت یعنی پاک کردن و یک فایل پس از دلیت کردن پاک می شود؛ اما هنوز پاک پاک نشده است. اگر بخواهیم در سطل زباله هم اثری از آن نباشد، باید همزمان با دکمه­ی دلیت، دکمه­ی شیفت را فشار دهیم. با این هم ماجرا پایان نمی­گیرد؛ چون با نرم افزارهای ریکاوری این گونه فایل­ها را هم می توان دوباره به صفحه رایانه بازگرداند. پس چه باید کرد؟ آیا راهی هست که بتوان برای همیشه از دست این دست فایل ها راحت شد؟

آری، تنها کلید حل مشکل، نرم افزاریی است که اگر با آن فایلی را پاک کردیم، آن فایل بازگشتنی نیست. این نرم افزار در قاموس شریعت، توبه نام دارد. توبه اگر توبه باشد، فایل گناه به رایانه­ی وجود، هرگز باز نمی گردد. توبه یعنی همان کاری که حر بن یزید ریاحی در سرزمین کربلا کرد. از لشکر یزید گسست و به سوی لشکر امام حسین ـ علیه السّلام ـ رفت و پیوست. رفتنی که هیچ بازگشتی در آن نبود. توبه یعنی اشک رسول ترک. اشکی که به آرامی بر گونه هایش جاری شد و به راحتی تاریخ زندگی ­اش را شست و شو داد.

خدایا! مهربانا! تو که گفتی توبه کنندگان را دوست داری، ما را از توبه کنندگان آستانت قرار ده، آن سان که فایل گناه برای همیشه از اقلیم وجودمان رخت بربندد.