تراوش مهر خدا

تو به­تراویده مهر خدایی و من به تو چه بی­مهرم! می­شکنمت و هر بار، خود فرومی­ریزم. با وجود این، خدا تو را از من نمی­گیرد. تو هستی و این منم که باید تکرار شوم؛ به خود آیم، به نخستینم.

    هر بارآسمانیان آوازم می­دهند: بیا! باری تعالی تو را بار می­دهد. تا دیر نشده، باید بار یابم. مباد شیطان با دام نومیدی­اش مرا در بند کشد و داغ بندگی­اش را بر پیشانی­ام نهد. باید زود به خویشتنم بازآیم، سوی پروردگارم باز روم و از او نگسلم، هرگز. نقطه، نقطة سیاهی روی دلم را در دل شب، با قطره، قطرة آب دیدگانم بشویم، آبرو دهم و به صواب، صیقل. یا تواب مرا دریاب!